Απολογισμός Επιτροπής Αγώνα: Εισηγήσεις και τοποθετήσεις

Σε ευρεία σύσκεψη στις 8/6 στο Δημαρχείο Κηφισιάς, συζητήθηκε ο απολογισμός ενός χρόνου της Επιτροπής Αγώνα Κηφισιάς σε σχέση με το Μνημόνιο-2 αλλά και τις νέες ελπιδοφόρες εξελίξεις στο λαϊκό κίνημα.

Η συζήτηση ήταν εξαιρετικά γόνιμη, προσανατολισμένη σε προτάσεις για το τι πρέπει εμείς να κάνουμε για την ανάπτυξη του κινήματος και όχι υποδεικνύοντας καθήκοντα άλλων. Αυτό αντανακλά την πορεία χειραφέτησης στην οποία βρίσκεται ολόκληρο το κίνημα, που συνειδητοποιεί πλέον τις δυνάμεις του και βρίσκεται σταδιακά αντιμέτωπο με το δύσκολο καθήκον της δημιουργίας των υποκειμενικών όρων πραγμάτωσης των αιτημάτων του.

Όλοι οι ομιλητές τόνισαν την ιδιαίτερα θετική προσπάθεια της Επιτροπής, που είχε κι αυτή το μερίδιό της στον απεγκλωβισμό του κόσμου από τα ψευδή διλλήματα της κυβέρνησης, στο ξεπέρασμα του φόβου που προσπαθήθηκε να επιβληθεί σε πολλά επίπεδα και στην ανάπτυξη του κινήματος στην περιοχή. Οι εισηγήσεις παρουσίασαν:

•         Την ίδρυση της Επιτροπής Αγώνα και τους σταθμούς της πορείας της

•         Τα ψέματα της κυβερνητικής προπαγάνδας και τις αλήθειες του κινήματος

•         Την πολιτική του μνημονίου στον ένα χρόνο από την ψήφισή του.

•         Το νέο Μνημόνιο

•         Τον εσωτερικό απολογισμό της Επιτροπής Αγώνα

Ανάμεσα στις πολλές και αξιόλογες προτάσεις που ακούστηκαν (και που γίνει προσπάθεια να ενταχθούν στον προγραμματισμό της Επιτροπής, ανάλογα με τη διαθεσιμότητα των μελών), ήταν και οι εξής:

• Τοπικές δράσεις στην Κηφισιά σε σύνδεση και αναφορά με το Σύνταγμα
• Δράσεις τοπικές που θα κρατήσουν ζωντανό το κίνημα στις συνοικίες σε περίπτωση χτυπήματος του Συντάγματος, με στόχο την ανασύνταξή του.
• Συντονισμός με κινήσεις άλλων περιοχών
• Επέκταση της δράσης της Επιτροπής σε κοντινές περιοχές με αξιοποίηση υπαρχόντων πυρήνων.
• Δράσεις αλληλεγγύης προς πληττόμενους
• Προτάσεις για το Σύνταγμα (Κεντρικά συνθήματα «Κάτω το Μνημόνιο – Κάτω η Κυβέρνηση», αποκλεισμός βουλής)
• Ανοιχτό μέτωπο ενάντια στην προσπάθεια διείσδυσης φασιστικών στοιχείων και πρακτικών στο κίνημα
• Στέκια στις γειτονιές

 Επισυνάπτουμε παρακάτω την εισήγηση στη σύσκεψη:

 

Α Π Ο Λ Ο Γ Ι Σ Μ Ο Σ

Επιτροπής Αγώνα Κηφισιάς

Η δημιουργία της Επιτροπής

Με πρωτοβουλία μιας ομάδας πολιτών πριν ένα χρόνο, στα τέλη Μαΐου του 2010, δημιουργήθηκε, η Επιτροπή Αγώνα με σκοπό να συμβάλλει στο δυνάμωμα της λαϊκής αντίστασης ενάντια στα μέτρα της Κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που πάρθηκαν με πρόσχημα την αντιμετώπιση του χρέους και φόρτωσαν ασήκωτα βάρη στο λαό.

Η Επιτροπή με την ιδρυτική της διακήρυξη στις 2/6/2010 δεσμεύτηκε στο μέτρο των δυνάμεων της, να ενημερώνει  για την οικονομική κατάσταση της χώρας, τη δημιουργία και την αντιμετώπιση του χρέους αλλά και να συμβάλλει στην μαζικοποίηση των αγώνων που ανέπτυξαν συνδικάτα και κοινωνικά κινήματα, στη συσπείρωση του λαού σ΄ αγωνιστική κατεύθυνση με σκοπό την ανατροπή της πολιτικής του μνημονίου.

• Από την αρχή ξεκαθάρισε ότι δεν είχε πρόθεση να υποκαταστήσει κόμματα, συνδικάτα, δημοτικές κινήσεις, αλλά να λειτουργήσει παράλληλα και συναγωνιστικά, με την δράση όλων όσων αγωνίζονται ενάντια στα μέτρα, διατηρώντας την αυτονομία της από κόμματα και παρατάξεις, αλλά έχοντας θετική στάση απέναντι στα μέλη τους.
• Εκφράζοντας την αντίθεση της σε λογικές καπελώματος, κατανόησε τη φύση της ενότητας της Επιτροπής στην δράση, σαν μιας πολιτικής ενότητας πάνω στο πιο κρίσιμο κοινωνικό –οικονομικό ζήτημα των τελευταίων χρόνων. Μιας ενότητας όχι συγκυριακής αλλά ούτε και στενά ιδεολογικής ή κομματικής περιχαράκωσης.
• Η ενότητα αυτή εκφράστηκε με ευρύτητα πνεύματος, που θέλει να εντάξει σε ένα σαφές αγωνιστικό πλαίσιο όσους δεν μπορούν σήμερα για διάφορους λόγους να ενταχθούν σε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, αλλά που θα μπορούν και θα πρέπει να το κάνουν αύριο.
• Στη θέληση να δράσουμε από κοινού, μη αγνοώντας τις διαφορές μας αλλά αναγνωρίζοντας τη δευτερεύουσα πλευρά τους ως προς τα αιτούμενα της περιόδου, συνέβαλε και ο αυτοπεριορισμός των μελών ώστε να μην προβάλλουν προσωπικές ή «στενότερες» αντιλήψεις που εν δυνάμει αποκλείουν τμήματα του λαού που μας ενδιαφέρει να ενταχθούν στον αγώνα.
• Η αντίληψη μας, ότι οι απευθείας ιδεολογικές αναγωγές στα συνήθη πολιτικά τσιτάτα, που είναι η εύκολη αλλά απλουστευτική πλευρά της δράσης, δεν είναι αυτό που λείπει από το λαϊκό κίνημα σήμερα, αλλά λείπει το δύσκολο, δηλ. το πιάσιμο του παλμού του κόσμου και η μετεξέλιξή του σε μια αιχμηρή πολιτική ενάντια στα μέτρα της τρόικας και στο σύστημα. Αυτή η αντίληψη μας οδήγησε σε δράσεις και πρωτοβουλίες που τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο, βοηθάνε στην οργάνωση της πάλης του λαού, στη μαζικότητα και την πολιτικοποίηση του κινήματος.

Με βάση αυτές τις αρχές, η δράση της Επιτροπής ξεκίνησε με την εκδήλωση – συζήτηση στο Δημαρχείο της Κηφισιάς στις 14 Ιούνη 2010, με θέμα «Η αντιμετώπιση της κρίσης από τη μεριά των εργαζομένων» και εισηγητές το Δ. Καζάκη και το Γ. Κουζή.

Από την πρώτη ενημερωτική συζήτηση έγινε κατανοητό ότι η Κυβέρνηση με το ψευτοδίλημμα  «μνημόνιο ή πληρωμή μισθών και συντάξεων» θα πραγματοποιούσε την μεγαλύτερη επίθεση που έχει γίνει τα τελευταία 100 χρόνια στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Έτσι από την πρώτη στιγμή έγινε κατανοητό ότι για να περάσει το μνημόνιο χρειάζονται μισές αλήθειες και πολλά ψέματα.

Τα ψέματα και οι αλήθειες

Το εκβιαστικό δίλημμα, ή υπογράφουμε το μνημόνιο ή δεν έχουμε μισθούς και συντάξεις, ήταν πλαστό αφού η κυβέρνηση ήξερε με βάση τον Προϋπολογισμό που είχε καταθέσει ότι οι δαπάνες για μισθοδοσία και γενικότερα για την λειτουργία του κράτους υπερκαλύπτονταν αν δεν υπήρχαν τα τοκοχρεωλύσια. Το 2009 τα φορολογικά έσοδα ήσαν 50 δις Ευρώ όταν οι μισθοί και οι συντάξεις απαιτούσαν 20 δις Ευρώ. Αυτό επίσης αποδείχτηκε από την διαχείριση των δανείων του μνημονίου του 2010 όπου από τα 35 δις Ευρώ τα 30 δις Ευρώ χρησιμοποιήθηκαν για τόκους και χρεολύσια και μόνο τα 5 δις Ευρώ χρησιμοποιήθηκαν για άλλες δαπάνες (στρατιωτικές, καταναλωτικές κ.α.), ενώ για το 2011 προβλέπεται ότι από τα 45 δις Ευρώ μόνο τα 2 δις Ευρώ θα χρησιμοποιηθούν για άλλες δαπάνες, ενώ τα υπόλοιπα για τους δανειστές μας. Επόμενα το σύνολο σχεδόν των δόσεων του μνημονίου θα πάει στους δανειστές για τοκοχρεωλύσια και σε εξυπηρετήσεις τραπεζών και «επενδυτών». Άρα παίρνουμε δάνεια όχι για μισθούς και συντάξεις αλλά για να πληρώσουμε τους δανειστές μας.

Η κοινωνική νομιμοποίηση όμως του μνημονίου, απαιτούσε ένα πλέγμα ερωτημάτων και αμφιβολιών, που παράλληλα με την προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. θα δημιουργούσε, το κατάλληλο κλίμα τρομοκρατίας και φόβου στο λαό για να ανεχτεί ή ακόμη και να αποδεχτεί σε ένα βαθμό τα μέτρα της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Τελικά να αποδεχτεί ο λαός μια αντισυνταγματική εκτροπή, με την ψήφιση της δανειακής σύμβασης, με την οποία η χώρα απώλεσε οικιοθελώς κάθε κυριαρχικό της δικαίωμα. Κατά σύμπτωση το κείμενο της δανειακής σύμβασης το συνέταξε το ίδιο βρετανικό δικηγορικό γραφείο που είχε συντάξει και το σχέδιο ΑΝΑΝ για την Κύπρο.

Ερωτήματα για το χρέος και την οικονομική κατάσταση του τόπου που θα ενοχοποιούσαν τον αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα (κοινωνικά αγαθά και δημόσιες υπηρεσίες), τους τεμπέληδες εργαζόμενους που αμείβονται περισσότερο από ότι αξίζουν, και το λαό που καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει.

Στόχος η όξυνση της κοινωνικής αντιπαλότητας ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα, η ανάπτυξη του κοινωνικού αυτοματισμού ως λειτουργία επιβίωσης. Έτσι αναπτύχθηκαν τα παρακάτω διλήμματα - μύθοι:

Πόσο μεγάλο είναι το χρέος και πως ξέσπασε η κρίση; 

Το χρέος είναι μεγάλο είτε ως ποσό είτε ως ποσοστό του ΑΕΠ. Σε όλη την προηγούμενη περίοδο καλύπτονταν από τη δημιουργική λογιστική των ελληνικών κυβερνήσεων αλλά και της Ε.Ε. για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ και το Ευρώ. Η αλήθεια είναι ότι τα μεγέθη χρέους άλλαξαν δραματικά προς το χειρότερο μετά την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ και την δημιουργία του Ευρώ, παρά τους σημαντικούς ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ (κατά μέσο όρο 4.5%) λόγω ολυμπιακών έργων που έγιναν με δανικά λεφτά.

Όταν το 2008 έσκασε στις ΗΠΑ η κτηματομεσιτική φούσκα και το κανόνι της Lehman  br., τα κράτη χρηματοδότησαν τις τράπεζες, και έτσι η κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα μετατράπηκε σε κρίση χρέους των κρατών. Τα κράτη με τη σειρά τους φόρτωσαν την κρίση χρέους στην εργασία, βρίσκοντας και το κατάλληλο πρόσχημα για να ξεφορτωθούν όλες τις κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος του περασμένου αιώνα. Η κρίση ξέσπασε ειδικότερα με πάταγο στις πιο αδύνατες και καταχρεωμένες οικονομίες. Έτσι η έκρηξη του χρέους σωστά συνδέθηκε άμεσα με την υπερσυσσώρευση του χρηματοπιστωτικού τομέα που αγγίζει τα 1000 τρις Δολ. όταν το σύνολο της παγκόσμιας παραγωγής δεν ξεπερνά τα 50 τρις Δολλάρια. Μια διαπίστωση που πλέον αγγίζει όλη σχεδόν την ευρωζώνη.

Φταίει για το χρέος ο μεγάλος και αναποτελεσματικός δημόσιος τομέας;

Με βάση τα στοιχεία της Eurostat (1995 – 2008), οι πρωτογενείς δαπάνες (μισθοί, συντάξεις) για το δημόσιο τομέα κυμάνθηκαν γύρω στο 45% του ΑΕΠ, όταν στην ευρωζώνη ήσαν γύρω στο 50%. Επόμενα, δεν ήταν τα μεγέθη του κόστους του δημόσιου τομέα που δικαιολογούσαν αυτή την ερμηνεία. Το ερώτημα που μπαίνει και που δεν απαντάται από την κυβερνητική πολιτική είναι αν ήταν αποτελεσματικός για το κοινωνικό σύνολο.

Η πολιτική του δημοσίου στον τομέα των υποδομών (ενέργεια, νερό, συγκοινωνίες) ήταν προσανατολισμένη στην εξυπηρέτηση του ιδιωτικού τομέα με χαμηλά τιμολόγια (βιομηχανία, επιχειρήσεις) και επενδύσεις για υλικοτεχνική υποδομή προσανατολισμένες από τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους (άρωμα σκανδάλων που άγγιξε την μπόχα), ενώ στον τομέα των κοινωνικών υποδομών (οι δημόσιες δαπάνες για υγεία, παιδεία, πρόνοια, έρευνα είναι χαμηλότερες στην ευρωζώνη), η λειτουργία του δημοσίου γίνεται όλο και πιο συμπληρωματική προς τον ιδιωτικό τομέα που συνεχώς διογκώνεται. Παράλληλα η παραγωγικότητα του δημοσίου επηρεάσθηκε από την ρουσφετολογική του στελέχωση που δημιουργούσε στρεβλώσεις στην ποιότητα και την κατανομή του προσωπικού (ελλείψεις στην παιδεία, υγεία σε σχέση με άμυνα και ασφάλεια) αλλά και στην υλικοτεχνική του υποδομή που καθορίζονταν από τους μεγάλους προμηθευτές.

Φταίνε οι σπατάλες και οι μεγάλες δαπάνες για τις κοινωνικές ανάγκες;

Είναι γνωστές οι ελλείψεις στην κοινωνική πολιτική αλλά και οι δαπάνες για εξοπλισμούς και ΝΑΤΟ. Η χώρα μας μαζί με ΗΠΑ και Τουρκία είναι παγκόσμια πρώτες ως ποσοστό του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες.

Από την συζήτηση όμως σκόπιμα αποσιωπάται το σκέλος των εσόδων τόσο ως ποσά όσο  και ως ποσοστά. Πάλι με τα στοιχεία της Eurostat οι άμεσοι φόροι είναι 4% μικρότεροι από τον Μ.Ο. της Ε.Ε. των 27, οι έμμεσοι (ΦΠΑ, φόροι κατανάλωσης) είναι οι υψηλότεροι της ευρωζώνης (αγγίζουν το 60%), ενώ σε ότι αφορά την φορολόγηση του κεφαλαίου, ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής είναι 15% όταν ο Μ.Ο της Ε.Ε. είναι 25%. Παράλληλα η νόμιμη φοροαπαλλαγή μαζί με την φοροκλοπή και εισφοροαποφυγή ανεβάζουν την παραοικονομία στο 40%, από το υψηλότερα ποσοστά στην ευρωζώνη.

Φταίνε για την ανταγωνιστικότητα τα υψηλά μεροκάματα;

Το εμπορικό έλλειμμα της χώρας μετά την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ εκτινάχτηκε, αφού ακόμη και στο διατροφικό τομέα από ένα θετικό ισοζύγιο της χώρας με την Ε.Ε. 60 – 40 % (εξαγωγές - εισαγωγές) αυτή η σχέση έγινε αντίστροφη 30 – 70%, σαν αποτέλεσμα της καταστροφής του αγροτικού τομέα και της μεταποιητικής βιομηχανίας. Το αποτέλεσμα αυτό αποδόθηκε στην χαμηλή ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών λόγω των υψηλών μισθών και ημερομισθίων και της εν γένει προστασίας των εργαζόμενων από απολύσεις και χρόνου απασχόλησης.

Όλοι όμως γνωρίζουν την ασυδοσία που υπάρχει στην αγορά εργασίας από την εργοδοσία και την συνειδητή έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών (ΣΕΠΕ), και ότι οι συνθήκες και οι αμοιβές εργασίας είναι οι χειρότερες από όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Και το καθεστώς αυτό ισχύει τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, ανεξάρτητα αν βρισκόμαστε σε περίοδο υψηλής κερδοφορίας ή περίοδο κρίσης.

Είναι γνωστό ότι οι μισθοί στην Ελλάδα βρίσκονται στο 60% του Μ.Ο. της Ε.Ε., ότι οι εργαζόμενοι δουλεύουν κατά μέσο όρο 59 ώρες την βδομάδα περισσότερο από κάθε εργαζόμενο της Ευρωζώνης, και τέλος ότι το μισθολογικό κόστος στην τιμή των προϊόντων είναι από τα χαμηλότερα στην Ε.Ε..

 
Από όλα αυτά γίνεται φανερό ότι τα προβλήματα που οδήγησαν στο χρέος και στην οικονομική κρίση πολύ λίγο συνδέονται με την σπατάλη του λαού, τις μεγάλες κοινωνικές παροχές και του ψηλούς μισθού και συντάξεις. Τα ΜΜΕ και η κυβερνητική προπαγάνδα αποφεύγουν επιμελώς να θέσουν ερωτήματα που αφορούν τον πυρήνα του προβλήματος που είναι τι είδους παραγωγικές σχέσεις επικρατούν στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής, τι και για ποιόν παράγουμε , ποιοι και πως ωφελούνται, ποιοι τελικά πληρώνουν σε αυτή την χώρα.

Όλοι οι μύθοι στήνονται και καλλιεργούνται για ένα και μόνο λόγο . Για την μεγάλη επίθεση ενάντια στον λαό, ενάντια στην εργατική τάξη της χώρας.

Ένας χρόνος μνημόνιο

Εδώ και ένα χρόνο στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας», εξελίσσεται μια λυσσαλέα επίθεση ενάντια σε εργαζόμενους, συνταξιούχους ανέργους, νέους και μετανάστες.

Η επίθεση αυτή εντάσσεται στα πλαίσια μιας πολιτικής μείωσης του ελλείμματος (με περικοπή δαπανών κοινωνικής πολιτικής) και «διαρθρωτικών αλλαγών» για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας (περιορισμός του «μισθολογικού» και μη μισθολογικού κόστους).

Και οι δύο αυτές επιλογές αποτελούν «υποχρεώσεις» της χώρας με βάση το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας της Λισσαβόνας και μαζί με τις δεσμεύσεις της «απελευθέρωσης της αγοράς» στην ενέργεια και τις υπηρεσίες (ιδιωτικοποιήσεις), οι περισσότερες περιλαμβάνονταν και στα προεκλογικά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ..

Η πολιτική αυτή αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση της ακολουθούμενης και «προ χρέους» πολιτικής, εντάσσεται στην πολιτική ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης και επιβλήθηκε με την ενιαία αγορά, την ΟΝΕ και το ισχυρό Ευρώ.

Το χρέος οι αιτίες της δημιουργίας του και η εξέλιξη του

Εύλογα λοιπόν πρόκυψε το ερώτημα κατά πόσο το θέμα του χρέους αποτελούσε ένα  πρόσχημα για την επιβολή μιας προαποφασισμένης απόφασης που είχε ληφθεί από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, του ΣΕΒ και την Ε.Ε.

Το χρέος ως οικονομικό μέγεθος είναι υπαρκτό και εμφανίζεται στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες και το μέγεθος του εκτιμάται ως ποσοστό του ΑΕΠ. Η διαμόρφωσή του οφείλεται στις δανειακές ανάγκες του Δημόσιου Τομέα και στις ανάγκες του ιδιωτικού τομέα (με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το χρηματοπιστωτικό σύστημα)

Το Ελληνικό χρέος σαν απόλυτο μέγεθος για το 2009 σ΄ ότι αφορούσε τον Δημόσιο Τομέα κλιμακώθηκε από 300 δις € το 2009 σε 350 δις € το 2011, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη ότι μόνο οι δανειακές ανάγκες των Τραπεζών με την μορφή ρευστών και εγγυήσεων απορρόφησαν 108 δις € από το μνημόνιο. Στην ίδια περίοδο τα σπρεντ από 400 μονάδες έφτασαν σήμερα στις 1400 μονάδες, το ΑΕΠ έπεσε 4.5% (μείωση του τζίρου στην αγορά που αντιστοιχεί σε μειώσεις 10ετίας, η οικοδομική δραστηριότητα έπεσε πάνω από 70%).

Που όμως οφείλεται η διόγκωση του χρέους είτε ως απόλυτου μεγέθους, είτε ως προς το ΑΕΠ; Το μεγαλύτερο μέρος του χρέους (τόκοι και χρεολύσια) ξεκινά από δάνεια του 1893. Μόνο με την α΄ δόση του δανείου του περσινού Μαΐου ξεπληρώθηκε η τελευταία δόση του δανείου του 1893, ενώ τα τελευταία 12 χρόνια έχει ξεπληρωθεί το σύνολο του χρέους σαν κεφαλαίου. Δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού χρέους αποτελεί τα «πανωτόκια» των Τραπεζών και των Διεθνών χρηματιστηριακών οργανισμών, που ανά 7ετία θα διπλασιάζεται.

Δεν είναι τυχαίο ότι το σύνολο σχεδόν των δανείων που πήραμε από την Τρόικα δόθηκαν για την άμεση ή έμμεση χρηματοδότηση των Τραπεζών και ουσιαστικά χρησιμοποιήθηκαν από το σύνολο των Γαλλικών και Γερμανικών Τραπεζών προκειμένου να αναδιαρθρώσουν το οφειλόμενο προς αυτές χρέος από τα Ελληνικά ομόλογα του Δημοσίου.

Αυτό εξηγεί την προθυμία ΕΕ και ΔΝΤ για την χρηματοδότηση του Ελληνικού χρέους μέσω του μνημονίου, αλλά και της δημιουργίας από το 2013 του μόνιμου μηχανισμού στήριξης για την χρηματοδότηση του χρέους και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Πως όμως δημιουργήθηκε το χρέος, ποιος «έφαγε» τα δάνεια, τι ρόλο έπαιξε το πολιτικό σύστημα και τα «λαμόγια», είναι το επόμενο ερώτημα του λαού μας.

Σημαντικό μέρος του χρέους αφορούσε τις αμυντικές δαπάνες (εξοπλισμοί, συντήρηση εκστρατευτικών σωμάτων, δαπάνες για ΝΑΤΟ) ή μεγάλες επενδύσεις για το Ολυμπιακό ιδεώδες του 2004 ! !

Σ΄ όλες αυτές τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και τις επενδύσεις υπήρχε και υπάρχει ένα  ποσοστό που κατέληξε σε τσέπες μεσαζόντων πολιτικών προσώπων και κυβερνητικών κομμάτων.

Είναι όμως σχεδόν βέβαιο ότι στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας το ποσοστό αυτό είναι μικρό στο σύνολο του χρέους και δύσκολα προσδιοριζόμενο. Και είναι ο προσδιορισμός δύσκολος από την στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του χρέους βρίσκεται με την μορφή ομολόγων που κυκλοφορούν στην α΄ και β΄γενή αγορά, παράμετρος που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε προτάσεις που αφορούν την λογιστική διερεύνηση του χρέους και θεωρούν ότι μέσα από μια τέτοια διαδικασία μόνο είναι δυνατόν να απαλλαγεί η χώρα από μεγάλο μέρος του χρέους.

Από αυτή την άποψη η λογιστική μελέτη του χρέους είναι χρήσιμη γιατί αποδεικνύεται η μαθηματική αδυναμία αποπληρωμής του χρέους. Με βάση τις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις του ΔΝΤ για το 2011 οι δανειακές ανάγκες του Δημοσίου είναι 76 δις και από αυτές θα δοθούν 46 δις € από την Τρόικα (τα άλλα 30 δις, από τις τσέπες του λαού θα βρεθούν), το 2012 θα απαιτούνται 77 δις € (26 δις € από Τρόικα), το 2014 – 15 θα χρειασθούν 103 δις € και 135 δις €  αντίστοιχα, ποσά που θα αναλογούν στο 51% του ΑΕΠ.

Σε σχέση με την ιδιοποίηση των δανείων, δεν θα πρέπει να διαφεύγει ότι μόνο στην περίοδο 2005 – 2009 τα κέρδη των πολυεθνικών και των μονοπωλιακών ομίλων ξεπέρασαν το 350%, ενώ μόνο στην Ελβετία καταγράφηκαν Ελληνικές καταθέσεις που ξεπερνούν 2 φορές το χρέος (600 δις €). Από αυτή την άποψη είναι πολιτικά αφελές να θεωρείται ότι οι λογιστικές προσεγγίσεις διαχείρισης του χρέους μπορούν να αποτελέσουν λύση του προβλήματος αφού όλες θα έχουν βάση τη διασφάλιση των δανειστών και την ενίσχυση της κερδοφορίας των επενδυτών.

Επομένως οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του χρέους (ως προς το χρόνο, τα επιτόκια, το ύψος του χρέους) με βάση τους σημερινούς συσχετισμούς, δεν θα αποτελεί  διευκόλυνση προς τα λαϊκά στρώματα αλλά διευθέτηση και διασφάλιση χρηματοπιστωτικών  ανταγωνιστών (ΕΚΤ, ΔΝΤ, Γαλλο – Γερμανικών Τραπεζών), σε Ελλάδα και εξωτερικό. Οι ελληνικές Τράπεζες σύμφωνα με τις ίδιες πηγές για το 2015, για τις βραχυπρόθεσμες δανειακές ανάγκες τους θα απαιτούν 255 δις € από 116 δις € που απαιτούνται σήμερα και αντιστοιχούν στο 96% του ΑΕΠ.

Με βάση τα δεδομένα, θα πρέπει να εκτιμηθεί η ανάπτυξη του χρέους ως ενός κοινωνικό – οικονομικού φαινομένου που εκφράζει τα προβλήματα και τις δυσκολίες αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε περίοδο οικονομικής κρίσης του συστήματος. Μια κρίση υπερπαραγωγής του κεφαλαιοκρατικού συστήματος παραγωγής που δημιουργείται από την υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου και την πτωτική τάση του κέρδους που εμφανίζεται στην καπιταλιστική ανάπτυξη.

Έτσι οι συνταγές που εφαρμόζεται σ΄ Ελλάδα και διεθνώς βασίζονται στην πολιτική συμπίεσης του εργατικού κόστους και στην ακόμη μεγαλύτερη απελευθέρωση της αγοράς (ιδιωτικοποιήσεις – ενισχύσεις επενδυτές).

Το χρέος μεγαλώνει αλλά τα εργατικά δικαιώματα συρρικνώνονται

Η συνταγή άρχισε ήδη να εφαρμόζεται στην χώρα μας με το μνημόνιο και την συνδεόμενη μ΄ αυτό δανειακή σύμβαση (σύμβαση πλήρους πολιτικο – οικονομική υποταγής στους δανειστές).

Τα αποτελέσματα όπως καταγράφηκαν από το ΙΝΕ ΓΣΕΕ μπορούν να συνοψιστούν:

Διάλυση Σ.Σ.Ε.: Συμβάσεις μερικής απασχόλησης (2010 ) αύξηση 200% 

Συμβάσεις εκ περιτροπής εργαζομένων (σύμφωνη γνώμη εργαζομένων) αύξηση (2010) 1120% και μονομερείς συμβάσεις (χωρίς σύμφωνη γνώμη εργαζομένων ) αύξηση 2750%  (2010).

Αποζημιώσεις Απολύσεων: Απολύσεις 6 εργαζόμενοι ανά μήνα σε επιχειρήσεις με 20 – 150 εργαζόμενους και 5% σε επιχειρήσεις με πάνω από 150 εργαζόμενους.

Αποζημίωση με γνωστοποίηση 1 – 6 μήνες πριν αντί για 24 μήνες πριν γίνεται μείωση του ποσού της αποζημίωσης 50% και μπορεί να καταβληθεί σε διμηνιαίες δόσεις, ενώ καταργήθηκε και η αποζημίωση για μέχρι 1 χρόνο εργασία.

Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. μειώθηκε για νέους κάτω των 25 χρόνων στο 84% των αποδοχών του ανειδίκευτου εργάτη, ενώ για νέους από  15 – 18 χρόνων στο 70% των αποδοχών του ανειδίκευτου εργάτη (σύμβαση μαθητείας).

Άλλες δυσμενείς ρυθμίσεις

• υπερωρίες μείωση αποζημίωσης υπερεργασίας σε 20% από 25%
• μείωση αποζημίωσης υπερωριών για 120 ώρες σε 40% από 45% και για τις παραπάνω σε 60% από 75%
• μερικά απασχολούμενοι κατάργηση προσαύξησης 75% ωρομισθίου και 10% για όσους δουλεύουν  πάνω από 4 ώρες
• εκ περιτροπής εργασία επέκταση του χρόνου απασχόλησης από 6 σε 9 μήνες και στην ενοικίαση από 18 σε 36 μήνες
• μειώσεις μισθών στις Δημόσιες Επιχειρήσεις - Δημόσιο – Κατάργηση δώρων και συνολική μείωση αποδοχών από 15 ως 25% .Κατάργηση συμβάσεων σε νεοπροσλαμβανόμενου.

Ανεργία: Τον Φεβρουάριο ξεπέρασε το 16 %.  Από τους ανέργους το ποσοστό των νέων κάτω των 24 χρόνων φθάνει το 40%. Συνολικά η ανεργία κατά το ΙΝΕ ξεπέρασε το 20% (πάνω από 1.000.000). Οι πόροι που διατίθενται για τους ανέργους είναι 1% του ΑΕΠ δηλ. 5 φορές λιγότερο από το αντίστοιχο ποσοστό των χωρών της ευρωζώνης, ενώ χορηγείται το χαμηλότερο επίδομα ανεργίας 454 Ευρώ/ μήνα ( δηλ. το 59% του μισθού του ανειδίκευτου εργάτη) και για 12 μήνες μόνο. Τέλος η μετανάστευση πτυχιούχων ξεπέρασε τις 150.000 (2010).

Την ίδια περίοδο αντίστοιχες περικοπές δικαιωμάτων γίνανε όχι μόνο σε χώρες μνημονίου (Ιρλανδία  Πορτογαλία) αλλά και στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (π.χ. Δανία) ενώ παράλληλα προωθήθηκαν αντίστοιχες ρυθμίσεις για φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις στο κεφάλαιο και επενδυτές.

Το νέο μνημόνιο

Με βάση αυτά τα δεδομένα η τρόικα απαιτεί, καταστρατήγηση του Συντάγματος, υπέρβαση των δημοκρατικών θεσμών, σενάρια αντιλαϊκής συναίνεσης και την κοινωνία στο γύψο. Η κυβέρνηση μαζί με την τρόικα προετοιμάζουν το «Μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής» που προβλέπει ακόμη πιο σκληρά μέτρα ύψους 27 δις Ευρώ , ενώ στη συνέχεια από το 2013 με το «μόνιμο μηχανισμό στήριξης» που θα περιλάβει όλες τις υπερχρεωμένες χώρες του νότου στην ευρωζώνη και θα εντάσσεται στο «Σύμφωνο για το Ευρώ» θα συνταγματοποιηθεί η οικονομική δικτατορία σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Μπροστά στις αναμενόμενες εξελίξεις προδιαγράφονται νέες ακόμη μεγαλύτερες σε ένταση και διάρκεια επιθέσεις για το λαό που από τη μια θα αφορούν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα του και από την άλλη το ξεπούλημα του συνόλου σχεδόν της ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ αντί πινακίου φακής, συγκεκριμένα:

1. Νέα μείωση μισθών και ημερομισθίων στον ιδιωτικό τομέα (μέσω επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων)
2. Περικοπές μισθών σε Δημόσιο  - ΔΕΚΟ
3. Μειώσεις συντάξεων μέσω των Επικουρικών Ταμείων
4. Περιορισμός κοινωνικών επιδομάτων (π.χ. 500 εκ. από επίδομα ανεργίας, ΑΜΕΑ κλπ)
5. Αύξηση ΦΠΑ από 13 σε 23% σε είδη λαϊκής κατανάλωσης - μείωση αφορολόγητου και αποδείξεων - έκτακτη εισφορά.
6. Μείωση κοινωνικών παροχών και φοροείσπραξη μέσω ΟΤΑ. Άμεσες επιπτώσεις: (Σχολεία, Υγεία, Πρόνοια, Σκουπίδια) σε κόστος και ποιότητα.
7. Παράδοση τομέων του Δημόσιου στους ιδιώτες. ΑΕΙ, έρευνα, ελεγκτικοί μηχανισμοί.
8. Ξεπούλημα ΔΕΚΟ (με επιπτώσεις στα τιμολόγια)
9. Ξεπούλημα Δημόσιας περιουσίας (δάση, παραλίες, λιμάνια, περιουσίες ταμείων, Δημ. Οργανισμούς).
10. Τέλος στα πλαίσια της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας νέες χαριστικές ρυθμίσεις (φοροαπαλλαγές, fast-track κ.α.).

Η επιβολή αυτής της πολιτικής που γίνεται στο όνομα της σωτηρίας της πατρίδας απαιτεί την πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Στο πολιτικό επίπεδο ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. διατάσσονταν από την Τρόικα σε συνεννόηση τύπου Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, ενώ οι πρόθυμοι ΛΑΟΣ, Ντόρα, Φώτης  κρατιούνται σ΄ επιφυλακή ενδεχόμενων μετεκλογικών σχεδιασμών.

Σ΄ επίπεδο συνδικαλιστικού κινήματος επιχειρείται η συναίνεση να κατέβει από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σε β΄ βάθμια και αν είναι δυνατόν και στα α΄ βάθμια συνδικάτα του Δημόσιου και του Ιδιωτικού Τομέα.

Μπροστά σ΄ αυτή τη κατάσταση η αναγκαιότητα Επιτροπών Δράσης και Αγώνα γίνεται επιτακτική. Γίνεται ολοένα περισσότερο φανερό σε πιο μεγάλα τμήματα του λαού ότι η ανοχή σε μια τέτοια πολιτική μετατρέπει τις χώρες σε οικονομικά προτεκτοράτα, δημιουργεί κοινωνικο – εργασιακό Νταχάου, οδηγεί σε αντιδημοκρατικές εκτροπές. Τα φαινόμενα αστυνομοκρατίας, τραμπουκισμού, ξενοφοβίας, ρατσισμού, και κοινωνικού αυτοματισμού πληθαίνουν.

Έχει γίνει φανερό  επίσης ότι η χρησιμοποίηση του χρέους ως εκβιασμού για τη διάσωση του συστήματος έχει τα όρια της.

Ολοένα και περισσότεροι κατανοούν ότι:

Το χρέος είναι απόρροια του οικονομικού συστήματος συνδέεται ως προς τη δημιουργία και τη διαχείριση του με την ΟΝΕ και το ισχυρό ευρώ. Το χρέος αυτό δεν αναγνωρίζεται από το λαό και δεν πληρώνεται από αυτόν. ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ

Η κατάργηση του σημαίνει ότι οι κοινωνικοί και εργατικοί αγώνες δεν μπορούν να αναπτυχθούν με τις συμβιβασμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.

Συνειδητοποιείται ότι μόνο ενωτικός και μαζικός αγώνας μπορεί να δημιουργήσει προοπτικές.

Η Επιτροπή αγώνα Κηφισιάς σε όλη αυτή την περίοδο αισθάνεται ότι παρά τις μεγάλες δυσκολίες του κινήματος προσπάθησε και στάθηκε αρκετά καλά, όχι όμως όσο απαιτούν οι περιστάσεις. Παρακάτω παραθέτουμε ένα πιο συγκεκριμένο εσωτερικό απολογισμό σε σχέση με τις δραστηριότητες και τους προβληματισμούς μας προκειμένου μέσα από συζήτηση που οργανώνουμε την Τετάρτη στις 8 -6 -2011, στις 6μ.μ. στο Δημαρχείο της Κηφισιάς.

Εσωτερικός απολογισμός της Επιτροπής (Μάιος 2010 - Μάιος 2011)

Από τότε που δημιουργήθηκε η Επιτροπή κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Στο χρόνο αυτό :

1.     Διοργανώθηκαν εκτός της πρώτης άλλες 3 πολιτικές εκδηλώσεις και μία πολιτιστική:

•        Μνημόνιο και Οικονομικές - κοινωνικές επιπτώσεις (Βατικιώτης) στις 11/10

•        Το Σύμφωνο για το Ευρώ (Καζάκης - Στοφορόπουλος) στις 21/3/2011

•        Για το Μαγιακόφσκι στις 30/3/2011

•        Προβολή του “Debtocracy - συζήτηση (Χατζηστεφάνου – Βατικιώτης) στις 2/5/2011

2.     Δημιουργήθηκε ο ιστότοπος της Επιτροπής (http://epitropikifisias.blogspot.com)

3.     Προπαγανδίστηκαν όλες οι μεγάλες κινητοποιήσεις

4.     με προκηρύξεις που μοιράστηκαν σε σουπερ μάρκετ, λαϊκές αγορές, στο κέντρο της Κηφισιάς και της Ερυθραίας με αφίσες, ντουντούκα από αυτοκίνητο, αεροπανό και Δελτία τύπου

6.  Στις 2 τελευταίες μεγάλες συγκεντρώσεις (23 Φλεβάρη & 11 Μάρτη), και τη συγκέντρωση της 5/6 συμμετείχε μπλοκ της επιτροπής

7.     Σε όλες τις φάσεις υλοποίησης του μνημονίου με νέα μέτρα και της αντίστασης του λαϊκού κινήματος, η επιτροπή πήρε θέση για την οποία και ενημέρωσε μέσω προκηρύξεων που μοιράστηκαν και ανακοινώσεων στον τοπικό τύπο. Τοποθετήθηκε επίσης σε θέματα Καλλικράτη και αυταρχισμού (τοπικά και κεντρικά)

8.     Διοργάνωσε τοπικές κινητοποιήσεις εξειδικεύοντας γενικά ζητήματα της περιόδου:

9.     Παρέμβηκε στην παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου με πανό και συνθήματα

10. Οργάνωσε κινητοποιήσεις στη ΔΕΗ Κηφισιάς (2/11/2010), ΙΚΑ Αμαρουσίου (7/12/2010), για τις συγκοινωνίες (από 24/1/2011 μέχρι 1/2/2011)

11. Πίεσε και πέτυχε έκδοση ψηφίσματος από το ΔΣ του Δήμου της Κηφισιάς για τα διόδια.

Οι βασικοί σταθμοί της δράσης της Επιτροπής ήταν με χρονολογική σειρά:

02/06/2010	Ιδρυτική Διακήρυξη
14/06/2010	Εκδήλωση: Η αντιμετώπιση της Κρίσης (Καζάκης - Κουζής)
01/10/2010	Δημιουργία Blog
11/10/2010	Εκδήλωση: Μνημόνιο και Οικονομικές - κοινωνικές επιπτώσεις (Βατικιώτης)
28/10/2010	Παρέμβαση της Επιτροπής στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου
02/11/2010	Κινητοποίηση στη ΔΕΗ Κηφισιάς
04/11/2010	Προκήρυξη για  Καλλικράτη
27/11/2010	Συνέντευξη στην εφημερίδα "Νέα Ερυθραία κάθε εβδομάδα"
03/12/2011	Γλέντι
07/12/2010	Κινητοποίηση στο ΙΚΑ Αμαρουσίου
17/12/2010	Ανακοίνωση για αυταρχισμό στο 2ο γυμνάσιο Κηφισιάς
24/01/2011	Κινητοποιήσεις για συγκοινωνίες (24/1 - 1/2)
23/02/2011	Απεργία - συγκέντρωση 23 Φλεβάρη
23/02/2011	Ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου για διόδια
21/03/2011	Εκδήλωση για το Σύμφωνο για το Ευρώ (Καζάκης - Στοφορόπουλος)
30/03/2011	Εκδήλωση για το Μαγιακόφσκι
02/05/2011	Εκδήλωση για χρεοκρατία (Debtocracy) - Χατζηστεφάνου - Βατικιώτης
11/03/2011	Απεργία - συγκέντρωση 11 & 12 Μάρτη
12/03/2011	Καταγγελία για κρατικό αυταρχισμό
15/05/2011	Συμμετοχή στις συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα (από 15/5 και μετά)

Καταχτήσεις και προβλήματα

Στην πορεία του ενός έτους η Επιτροπή κατοχύρωσε:

1. Προς την κοινωνία:

• Αναγνωρισιμότητα (λόγω της πληθώρας των παρεμβάσεών της, των κινητοποιήσεων / προκηρύξεων, δημοσιεύσεων στον τοπικό τύπο, του Blog), σε μια τοπική κοινωνία με περιορισμένες αντίστοιχες παρεμβάσεις.
• Σοβαρότητα που αναγνωρίζεται από όλες τις πλευρές (λόγω της συνέχειας της δράσης της, της πολιτικότητας των παρεμβάσεων, του ακηδεμόνευτου χαρακτήρα της που επιβεβαιώνεται, της αντιστοίχησης με τα αιτούμενα της συγκυρίας, των αιχμών της)
• Αυξανόμενη προσβασιμότητα στον τοπικό τύπο
• Αναγνώριση από παρεμφερείς πρωτοβουλίες
• Τελικά, ένα αυξανόμενο πολιτικό βάρος, που θέτει νέα καθήκοντα.
• Αλλά με προβλήματα πρόσβασης στη νεολαία και στους εργαζόμενους ως τέτοιους
• Με αρχικό σημείο αναφοράς την Κηφισιά, που διευρύνεται σε άλλες περιοχές, θέτοντας έτσι νέες απαιτήσεις που προϋποθέτουν πρόσθετη εσωτερική ενεργοποίηση.

2. Στην εσωτερική λειτουργία της:

• Ένα σχετικά επαρκές αλλά και ανοιχτό σώμα θέσεων για μια ριζοσπαστική λειτουργία.
• Ικανοποιητική διαθεσιμότητα, αλλά με συγκριτικά μικρό πυρήνα ενεργοποιούμενων κάθε φορά. 
• Πολιτικοποίηση που βασίζεται περισσότερο στην προϋπάρχουσα ωριμότητα των μελών και λιγότερο στην εσωτερική λειτουργία.
• Μια στοιχειώδη οργάνωση, με δυστοκία στη λειτουργία των ομάδων δουλειάς και στην κρυστάλλωση καταχτήσεων στο εσωτερικό της επιτροπής.

Φίλοι και φίλες συναγωνιστές

Με βάση όσα καταγράψαμε σαν κατακτήσεις και προβλήματα θα πρέπει να προβληματισθούμε στην ανοικτή συνέλευση μας. Αν η διαδικασία αυτή μέχρι τώρα αποτελούσε μια τυπική πράξη κάθε συλλογικότητας, σήμερα αποκτά μια πολύ ουσιαστική σημασία αφού βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη καμπή για την συνέχιση της λειτουργίας της Επιτροπής και την ακόμη μεγαλύτερη δραστηριοποίηση της με βάση τις ανάγκες του κινήματος.

Οι εξελίξεις προβλέπονται οδυνηρές για τον λαό και η δραστηριοποίηση μας θα κριθεί από την ουσιαστικότερη συμμετοχή όλων μας. Ο πόλεμος που κήρυξαν δεν έχει τέλος και δεν θα κριθεί με μια μάχη και έξω. Η οργάνωση του αγώνα μας απαιτεί υπομονή ,επιμονή , στόχευση και θέληση. Τα μηνύματα ήσαν αντιφατικά μέχρι σήμερα αφού την απαισιοδοξία την διαδέχονταν η αισιοδοξία και το ανάποδο.

Το κίνημα που ξέσπασε στο Σύνταγμα ήταν αυτό που έλειπε και δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Έτσι σήμερα πλάι στη λαϊκή αγανάκτηση και τη διαθεσιμότητα που εκφράζεται πια με χίλιους τρόπους, με απεργίες και πορείες που οι τριτοβάθμιες «ηγεσίες» εξαγγέλλουν κάτω από πίεση και σαμποτάρουν στην πράξη, με δημοσκοπήσεις όπου ο «κανένας» πλειοψηφεί και η κυβερνητική πολιτική πατώνει, με τους κυβερνητικούς βουλευτές και τα παπαγαλάκια τους να μην μπορούν να κυκλοφορήσουν σε δημόσιους χώρους, έρχεται τώρα να προστεθεί η ενεργοποίηση του λαού και ειδικότερα της νεολαίας.

Με τους δικούς της τρόπους, με τα κοινωνικά δίκτυα και τα blogs, με το δυναμισμό της αλλά και τις αδυναμίες της. ξεσήκωσε από την πολυθρόνα τη νεολαία που θα συναντηθεί με τις προηγούμενες γενιές, θα μάθει από την πείρα της (όπως έμαθαν όσες νεολαίες παλιότερα πήραν τις τύχες τους στα χέρια τους), θα τροφοδοτήσει με νέο αίμα και φαντασία τους αγώνες μας.

Η ανοικτή συνέλευση της Επιτροπής μας μπορεί και πρέπει να συμβάλλει στον προβληματισμό και στις εξελίξεις τουλάχιστον στο χώρο δραστηριοποίησης της.

Με νέο κουράγιο, με την εμπειρία ενός χρόνου δράσης ας ξαναξεκινήσουμε από τις 9 Ιούνη με μεγαλύτερο πείσμα. Η μαζική συμμετοχή στην συνέλευση θα είναι η εγγύηση της συνέχισης της δράσης μας.